چرخشم دور تو جُز دایرۀ درد، چی بود؟
آنهمه پیشروی… بعد عقبگرد، چی بود؟
هدف از آنهمه برفی که سرم باریدی
غیر پیچاندن من در کفن سرد، چی بود؟
جز کلاغی که سر آنتن همسایه نشست
با خودش باد خزان آنچه که آورد، چی بود؟
گل زردی که به من هدیه نمودی دیروز
جز جدایی تو مفهوم گل زرد، چی بود؟
از زمینی که نباریده برآن بارانی
داس آبادی ما آنچه دَرَو کرد، چی بود؟
***
برف می بارید
بر لبانش غیر یک لبخند شیطانی نبود
شهر، تصویرش که دیدم هیچ انسانی نبود
برف می بارید و می بارید و می بارید برف
در جهان برفی چنان سنگین و طولانی نبود
پشت چشم انداز شعرش شاعری استاده بود
با خیالاتی که خالی از پریشانی نبود
شهر را می دید تفسیری ست از متن قفس
در میان خود را که جز یک مرد زندانی نبود
خود برای این چنین مردی که تنها مانده بود
زنده گی یک لحظه دور از صد گران جانی نبود
چشم ها را بست و شاعر رفت در لاک خودش
در دلش چیزی به جز احساس ویرانی نبود.
—————————-
پشت تنهایی
پشت تنهایی من کیست که پنهان شده است
دلم از سایهء خود نیز گریزان شده است
تازه از آمدن سال دو روزی نشده
که سفر کرده پرستو و زمستان شده است
باد، خوابیده ولی راوی بر بادی هاست
برگ زردی که رها روی خیابان شده است
پاره پاره دل توفان زدهء غمگینم
گل سرخی ست که زیر لگد تان شده است
بی تو، بی صبح تن تو، چه حزین می سوزد
بر سر طاقچه شمعی که فروزان شده است
ردی از سایهء یک سار در آن پیدا نیست
چقدر پنجره لبریز کلاغان شده است
نیشخندی ـ چه گزنده ـ به سیهکاری ماست
پشت لبخندم اگر گریه نمایان شده است
***
قدم می زنم ترا
با خون خود دوباره رقم می زنم ترا
ای زنده گی ساده به هم می زنم ترا
امروز اگر به کام دل خسته نگذری
فردا مگر به فرق سرم می زنم ترا
گیرم به گوش هر که صدای تو خوش نخورد
گیتار من ! برای خودم می زنم ترا
تو خوشترین فروغ حیاتی به چشم من
کی پیش آب و آینه کم می زنم ترا؟
در جذرو مد، سرود من از تو لبالب است
در ساز زیر و نغمه بم می زنم ترا
آهسته،اشپلاق زنان، درد دل کنان
در جاده صبح زود قدم می زنم ترا