مصاحبه رنگین با محترم نصیر مهرین پژوهشکر و تاریخ نگار

جفا درکندوز

و

فیصلۀ دادگاه حقوق بشراروپا

“پاشیدن  نمک است برزخم.”

•   محمد حیدر اختر

    در پیامی که دو روز پیش در فیسبوک انتشار دادید، از فیصلۀ ” دادگاه حقوق بشراروپا” ناراضی و آزرده معلوم می شوید. اگر در بارۀ موضوع و جفایی که یادکرده اید، یک اندازه روشنی بیاندازید.

• نصیرمهرین

به تاریخ 4 سپتامبر سال 2009، در کندوز، تروریست های طالبان دو تانکر حامل بنزین را با سهولت دزدیدند. در مسیر راه نامعلوم، همراه  با بی برنامه گی، با دشواری مواجه شده وناگزیر به توقف شدند. در این هنگام تعدادی از مردم برای دیدن صحنه و تعدادی برای  گرفتن بنزین به سوی تانکرها شتافتند. احتمال میرود حدود 200 تن به شمول کودکان در آن جا جمع شده بودند. گزارش های بعدی به ویژه پس از بازتاب افتضاح حملۀ هوایی بر آن جمعیت، در پارلمان آلمان، حاکی از آن است که قوماندان آلمانی از مقامات امریکایی طالب بمباردمان تانکر وبا ادعای حضور “رهبران طالبان” شده بود. کارمندان پایگاه نظامی آلمنان در کندوز، این ادعا را نیز افزوده اند که چون تانکرها در مجاورت پایگاه قوای آلمانی بودند وقصد انفجار موجود بود، پس جنگنده های امریکایی بربنیاد اطلاعات پایگاه آلمانی، آن تجمع و تانکرها را بمباردمان کردند. 

در نتیجه حدود 100 تن کشته شدند. و این درحالی بود که تروریست های طالبان پس از آنکه پای شان در گل بند مانده بود، فرار را برقرار ترجیح داده بودند.

شما توجه کنید، ادعا کرده اند که احتمال آتش زدن تانکرها و آسیب آن به پایگاه آلمانی میرفت! اما درعمل خود قوای ایساف بود که تانکرها را آتش زد که نه پایگاه آلمانی بلکه، مردم مظلوم ومحتاج، قربانی عمل تروریستی طالبان و حرکت بی محابای نظامی شدند.

وقتی موضوع رسانه یی شد و در پارلمان آلمان هم مطرح گردید،  کمیسیون حقیقت یاب را توظیف کردند که حقایق روشن شود. با آنکه در شروع کار واندک جدی گرفتن موضوع، دروغ های وزیردفاع وقت (Franz-Josef Jung) در زمان تحقیق موضوع وزیرکارو امور اجتماعی بود) به استعفا او انجامید، اما همۀ شان با دیدن موضوع از بالا، ازسوی قدرت مندان به پائین، به سوی مردم مظلوم، بی کس و فاقد حکومت حق طلب دیدند. مردمی که کشورشان در اشغال و در اسارت پنجه های حکومتگران سرخم و دست نشانده، خدمتگاربیگانه ونه در خدمت مردم کشور قراردارد. این بود که موضوع را از راه رشوت دهی، اتخاذ راه نشست های “جرگه یی” در کندوز، به خاموشی کشانیدند. حکومت آلمان با فیصلۀ تکبر آمیز   Karl-Theodor zu Guttenbergوزیردفاع سال 2011 بی سرو صدا با ساده سازی وتقلیل اهمیت یک جنایت بشری، دادن 5000 هزار دالر (3600 دالر) را برای قربانیان در پیش گرفت و دوسیه ها را بست.  

هنگامی که  سه روز پیش، دعوی پدر دو فرزند کشته شده در آن واقعه را، به ” دادگاه حقوق بشر اروپا “بردند، برهمان فیصله یی مهر تایید نهاد شد. مقامات آلمانی، بی اعتنایی به حقوق انسانها و جفاورزی آشکار علیه آنها را نپذیرفتند.

چنین موقف و فیصله ها درد انگیزاند. به ویژه که درطول هرسال، بارها شاهد رفتارهای متناقض، برداشت های متفاوت و فیصله های گوناگون زیرنام حقوق بشر از طرف این نهاد ها و حکومتها استیم. بی رحمی هایی که در حق مردم فلسطین اعمال شده وادامه دارد، بی رحمی و جفاورزی هایی که در یمن بیداد می کند، آنچه که ناشی از سیاست های ویرانگرانۀ حکومت های کشورهای غربی درعراق، سومالی، لیبیا و . . . با تمام ابعاد درد انگیزش بیداد میکند، از نظر این حکومت ها و رسانه های وابسته به آنها، اهمیت انسانی ندارد.

موضوع سپتامبر2009 کندوز و فیصلۀ سه روز پیش این ” دادگاه” از چارچوب این رفتار غلط خارج نیست، پاشیدن نمک است برزخم.

این را هم به عنوان موضوع مهم بیفزایم که افزون بر حضور حکومت فاسد، ناهنجاری های موجود درمیان خود ما، نبود خروشگاهی که حداقل درهمچو موارد، به داد خواهی بپردازد، زمینه های بیشتری را برای این حکومت ها و نهادهای زیر نظر آنها فراهم می آورد که در حق حقوق بشر و مردم ما چنین رفتاری را اعمال کنند.