شهید مظلوم شراره بلخی نمادین قربانی فرهنگ منحط زن ستیزی

نوشتهٔ راشد رستمی

در کشور ما با کودتای هفت ثور درخت زقوم خشونت سیستماتیک غرس شد و با خون نخبکان و آزادگان آبیاری گردیده به بار نشست. حاصل آن سه دهه جنگ و خونریزی و کشتار بود که خشونت را در کشور ما نهادینه ساخت. تبلور نهادینه شدن خشونت عریان در تمامی عرصه های زنده گی فردی و اجتماعی امروز در اشکال مختلف آن در کنش و واکنشها فردی و اجتماعی ملموس است. عدم تامین عدالت ، مصونیت قضایی مجرمین و جنایتکاران و بالاتر از آن بقدرت رسیدن دوباره مجرمین جنگی وجدان اجتماعی جامعه افغانی را سخت جریحه دار ساخته است.. جامعه ما جامعه بیمار است.
تاثیرات این خشونت نهادینه شده بر فرهنگ زن ستیزی و روابط مرد سالاری که ریشه ی بسیار عمیق در جامعه سنتی ما دارد هم بسیار گسترده بود. این است که زن افغان قربانی مضاعف نهادینه شدن خشونت سیستماتیک و فرهنگ منحط زن ستیزی گردیده است.
زنجیره ی از حوادث ناگوار و خشونت های قساوت بار بر زنان این واقعیت تلخ و دردناک را بطور بسیار ملموس به نمایش میگذارد. قتل فرخنده ، سنگسار رخشانه ، خود سوزی های زنان در هرات، سنگسار زنان در بدخشان و غور..و اینک شهادت بانوشراره در آلمان نمونه های بارز فرهنگ زن ستیزی و خشونت علیه زنان است.
شراره بلخی نه اولین قربانی این فرهنگ منحط است و نه با تاسف آخرین خواهد بود. باید فکر چاره ی بر این کار نمود.
شراره بلخی که به گفته خودش با اختطاف پدرش توسط حزب جنایتکار خلق و پرچم شیرازه زنده گی فامیلی اش برهم خورد. مجبور به مهاجرت گردیده و در سن نو جوانی تن به ازدواج داد. ازدواجی که برایش مصایب و آلام زیاد را همراه داشت.
در این سر نوشت باز هم اثرات گسترده ی قتل های سیاسی حزب را مشاهده میکنیم. هر انسانی را که حزب اختطاف نموده اعدام کرد شیرازه زنده گی یک فامیل را ویران ساخت و مشکلات عدیده ی فرا راه فامیل ها قرار داد.