by صبور سیاسنگ
دوردستترین نیاکان جنگلنشین ما پیامها شان را با درآوردن آواها و گرف ژستهای اندامی به همدیگر میرساندند. آسیبپذیری همچو پیوندها در کوتاهی زمانی شان بود؛ زیرا تنها زندگان همروزگار میتوانستند دریابند که چه میبینند و چه میشنوند؛ آنان شیوۀ نشانی نهادن برای آیندگان نداشتند. میگویند “نقش نهادن” – روی خاک یا سنگ – زمینۀ رسامی/ نقاشی و حتا عکاسی و فلم داری است، زیرا سدهها پیش از پدیدآیی زبان مادری، یگانه اد و ود دیداری، پذیرایی و همرسی ذهنی فرزندان زمین به ش ر میرفت. گذشتگان کورهراه سدهها و هزارهها را پیمودند و برای ما که شاید سادهانگارترین و آمادهخوارترین مه نان جهانیم، رهاورد رایگان جا نهادند. اینک ماییم که از روندی به ژرفا و بلندای تاریخ آگاهی مییابیم، اندیشهها و پندارهای رفتگان را میخوانیم و اگر خواسته باشیم، خواستها، رویاها و حتا ناگفتهها مان را به چشم و گوش فرداییان میرسانیم. اگر امروز هر آنچه میتوانیم ِبورزیم، پاس و سپاسش برمیگردد به نوش . هوای دلبستگی به الفبا از سایۀ آموزگار میآید. نام راستین آموزگار را همگان میدانند: مادر. از همینرو، پس از گریس ناگزیر نوزاد، آنچه بار نخست از میان دو لب برمیآرد – در ا جهان – حرف “میم” است و شگفت اینکه واژۀ “مادر” در بیش ین بخش گیتی با “میم” آغاز مییابد. آیا شنوندۀ این حرف “که از ح وت آن لب به یکدیگر چسپد”، بینیاز از شناسایی نیست؟ فراموش نکردهایم تا به یاد آوریم: زبان مادری گرانبهاترین گنجینۀ هر گوینده است. پاسداری از زبانها – به ویژه زبان مادری – مهربانی نیست. با ارجگزاری به هنجارهای گفتاری و نوشتاری بزرگواری نکردهایم؛ در به ین گزینه، سنگینی وام خویش را باورمندانه پذیرفتهایم. رساندن بدون گزند این امانت رسیده از پریروز و دیروز تا امروز به فردا درنگناپذیر است.
